End of Season Gala

Bye Bye Land (première) - Daan Wijnands 
De bekende musical- en theaterchoreograaf Daan Wijnands creëert een bruisende, revue-achtige choreografie over afscheid nemen. Een ode aan MGM filmmusicals op muziek van La La Land. “Gaaf is ook het aandeel van choreograaf Daan Wijnands: dit zijn geen gelikte showballetjes, maar strakke, hoekige choreografieën” schreef de Volkskrant eerder over zijn werk.

Rara Avis (première) - Adriaan Luteijn & Chantal de Vries 
Enkele Introdansers en een groep bekende dragqueens onder aanvoering van de flamboyante Ma’MaQueen (alias voor Venus Bijleveld), delen het toneel in een nieuwe, spetterende choreografie.

(duet uit) Loin – Sidi Larbi Cherkaoui
Sidi Larbi Cherkaoui is een meester in het creëren van bijzondere duetten. Loin gaat over afstand, tussen individuen, landen en culturen, maar ook over wat ons bindt en hoe we afstanden kunnen overbruggen. “Zijn danstaal is een eclectische mix van klassieke passen, acrobatisch partnerwerk en vogueachtige handchoreografieën. Maar het mooie is dat de stilistische verschillen nergens botsen”, aldus NRC Handelsblad na de Nederlandse première.

Wrapped - Inbal Pinto
In deze publieksfavoriet versmelt ‘Pinto’ humor en poëzie in een visueel rijke, denkbeeldige wereld tot, zoals zij zegt, een ‘urban legend’. “Een heerlijke hap frisse lucht” aldus de Volkskrant. 

Bon Appétit, Three, Takademe - Robert Battle
‘Bon Appétit’, zit vol tribal- en latin-invloeden. Met een subtiele knipoog verwijst Battle naar het kannibalisme, maar de choreografie is vooral een abstracte, ritmisch uiterst krachtige vertaling van Steve Reichs meesterlijke ‘Music for pieces of wood’. 

'Three' is een hilarisch en atletisch powerstuk, waarbij drie mannen losgaan in een ‘muscular jam session’. ‘Een zo geslaagde en absolute versmelting van hiphop, breakdance en moderne dans kregen we niet eerder te zien’, aldus de jury van de Zwanen. 

Voor ‘Takademe’, putte Robert Battle inspiratie uit de muzikale ritmes van de klassieke Indiase kathakdans. De korte choreografie is echter geenszins ‘klassiek’: de  choreograaf wendde de snelle en hoekige ritmes van de kathak aan voor een eigentijdse, buitengewoon virtuoze mannensolo.